آيا نامرتب بودن خوبه؟

آقای ووپی، شخصيت دانشمند کارتون تنسی‌تاکسيدو، يک تخته سياه سه بعدی جادويي داشت که آنرا در يک کمد فوق‌العاده شلوغ و به هم ريخته نگه می‌داشت و هر وقت می‌خواست پيداش کنه همه چيزهايي که داخل کمد بودند می‌ريخت روی سرش! ممکنه اين عجيب به نظر بياد ولی خصوصيت نامرتب بودن و شلوِغ بودن اطاق کار (و حتی زندگی تا حدی) ظاهراً يکی از خصيصه‌های مشترک خيلی از آدمهای خلاقه. چند روز پيش نيويورک تايمز يک مقاله داشت که در آن از نظر روانشناسی يک بحث جالب می‌کنه در باره آثار سوء منظم بودن افراطی بر روی زندگی و شخصيت افراد. ما کلی پول و وقت صرف می‌کنيم تا همه چيز را مرتب کنیم. ولی هيچوقت نمی‌توانيم نظم را بطور کامل و ايده‌آل برقرار کنیم. آيا به اين دليل بايد قيد نظم و ترتيب را بزنيم و به بی‌نظمی و نامرتبی رو بياريم؟ نظم کلاً بازدهی را بالاتر می‌بره ولی اگر بصورت وسواس در بياد نه تنها خوب نيست بلکه زندگی و شخصيت را خيلی خشک و بی‌روح می‌کنه. بعضی اوقات بايد يک کمی بی‌نظمی کنترل شده را قبول کرد000

ادامه مطلب از وبلاگ عصرجديد